De dagen tussen Kerst en Oud en Nieuw

In de afgelopen dagen hebben we best wel een beetje last gehad van da Harmattan. Voor de ervaren Ghana-gangers een bekend verschijnsel. Wikipedia zegt hierover: “De harmattan is een droge en stoffige wind ten zuiden van de Sahara in de richting van de Golf van Guinee tussen november en maart. Als de wind over de woestijn gaat neemt hij kleine stofdeeltjes (tussen 0,5 en 10 micrometer) op. Als de wind sterk genoeg is, kan hij stof en zand tot in Zuid-Amerikablazen[bron?]. In sommige West-Afrikaanse landen beperkt de grote hoeveelheid stof in de lucht de zichtbaarheid en verdwijnt de zon voor meerdere dagen, vergelijkbaar met een hevige mist.”

De wind die met de Harmattan komt zorgt voor een verfrissend briesje en dat is heerlijk, maar het stof voel je soms in je keel, op je lippen, etc. Mensen kunnen er ook ziek van worden. Wij zitten aan de kust en daarom is het bij ons niet zo intens volgens Sammy. Toch hebben wijzelf soms wel een beetje last van het irriterende stof in luchtwegen, etc.

Het afscheid nadert eigenlijk alweer. De meisjes zeggen dat dit veel te snel is, en eerlijk gezegd, voor ons is dat ook zo. Je leert elkaar kennen, ziet dat ze genieten van de aandacht en interesse, die ze vaak tekort kwamen, en raakt dus ook ondanks de korte tijd aan elkaar gehecht. Dit zal in het komende weekend dus abrupt beëindigd worden. Nou ja, in onze gedachten stellen we het nog maar even uit!

Dinsdagochtend hadden we een meeting met Sammy en Lucy. Vragen namens zowel het bestuur van de Andreas Manna Stichting als van Sammy en Lucy zelf uitgewisseld om straks in Hoogeveen weer aan het bestuur terug te koppelen. Ondanks alle media die we tegenwoordig hebben voor communicatie, blijft het persoonlijk gesprek toch het fijnst! We hebben lang gepraat en dus nog veel huiswerk (om uit te werken!)

In de middag hebben we Florence bezocht. Nee, niet Florence Naduk! Deze Florence heeft een paar jaar geleden de opleiding tot kleermaakster gevolgd op het project en is nog steeds werkzaam bij haar ‘madam’, degene die haar het vak leerde. Ze werkt in het centrum van Takoradi en was bezig met een verpleegstersuniform. Tijdens haar opleiding raakte ze in verwachting (zo gaan die dingen soms en in Ghana wel meer dan eens), maar haar madam liet haar toch haar opleiding afmaken. Heel fijn, want terwijl haar moeder overdag oppast, kan Florence geld verdienen om samen van rond te komen.

Op het project bleek ’s middags dat alle meisjes in de kapsteropleiding zonder overleg een ‘vrije middag’ hadden gepland. De lerares stond alleen in de salon. Hier hebben we met elkaar uitgebreid over gepraat tijdens de dagelijkse bijeenkomst tussen 7 en 8. Deze meiden zijn zo weinig gewend qua structuur, vooruitdenken, plannen, etc. De boodschap moet herhaald, herhaald en herhaald worden. Soms worden meisjes weggestuurd of blijven ze zelf weg. Zelfs basale regels van het project (voor ons heel normaal, maar voor hen een gebrek aan vrijheid, want nooit regels gehad) kunnen dus teveel zijn. Dit is beslist niet altijd gemakkelijk voor Sammy en Lucy. Gelukkig zijn er ook die heel ijverig en trouw zijn!

Terwijl we nog bij elkaar waren kwamen de honden ons storen. Althans twee van de drie, al huilend en piepend! Na het nodige gedoe leken ze ons naar de poort te willen leiden.

Toen de metalendeur werd opengedaan, bleek de derde hond per ongeluk buitengesloten te zijn. De beveiliger was achterop het terrein en had niets gemerkt. De honden waren helemaal blij herenigd te zijn.
De oudste van de drie honden, Lion is in verwachting en deed de hele dag een beetje apart. Inmiddels weten we waarom, vanochtend (30-12) bleek ze een nest met 5 jongen te hebben. Ze had heel mooi een beschutte plek gezocht tussen de plantainbomen. Sammy wilde haar een betere plek geven (in de schaduw van het huis) en nam de jongen mee. Al klagend en jammerend ging zij ook mee, bang om haar pups kwijt te raken, maar inmiddels is de nieuwe plek helemaal haar thuis geworden!

Vanmiddag hebben we Busua bezocht met de hele familie Ntumy. Busua is een plaats zo’n 35 kilometer van Takoradi. Hier hebben Sammy en Lucy ooit gewoond, maar eerlijk is eerlijk, we zijn vooral gericht op het mooie strand. We zitten samen om een overdekt terras, uit de brandende zon en met een heerlijke warme bries, eten spicy chicken of gegrilde vis en doen het lekker rustig aan. Na de maaltijd gaan wij met de vier kinderen een eind het strand op, spelen wat met een bal wijzelf wandelen uiteindelijk nog een stuk op en neer over het strand.

Onderweg van en naar Busua zien we een heel dubbel beeld. Het is duidelijk dat er veel bedrijvigheid en ontwikkeling is; zelfs grote bedrijfspanden zijn hier geplaatst. Tussenin wonen de mensen nog steeds in erbarmelijke hutjes. Zoals al eerder geschreven, de welvaart neemt toe, maar is duidelijk niet voor iedereen.