Jaarwisseling in Ghana

Op 31 december gaan we al vroeg in de ochtend op pad. We hadden al afgesproken om Francis thuis te bezoeken, maar nog geen gelegenheid gehad. Rond 8:15 uur rijden we weg. Francis was al naar het project komen lopen. Het dorp waar hij woont heet Asaeke, dicht ligt achter Mpatado (en er ligt zelfs nog een dorp tussenin, Adintim). Het is ongeveer drie kwartier lopen dit neemt Francis altijd voor lief. Hij is een trouw bezoeker van het project. Doet ook heel graag mee met de dansgroep en is ook de meest getalenteerde. Niet dat wij zoveel van dansen weten, maar als je ziet hoe ritmisch en hoe elastisch hij is; ongelooflijk!

In het dorp aangekomen worden we welkom geheten door Francis zijn familie. Eerst zijn moeder, die een rijstkraampje heeft naast hun huis. Even later komt zelfs zijn oma, die al 74 jaar oud is! De vader van Francis is metselaar en komt van de plaats waar hij aan het werk is speciaal even terug om ons te ontmoeten. Dan Francis zijn tweelingzus, een tante en vervolgens zo’n beetje de hele buurt! Sommigen kijken stiekem over de muur en duiken weg als onze blikken kruisen. Toch spannend, zo’n Obruni (witte man).

We hebben wat korte gesprekjes, maar de mensen kennen alleen hun eigen lokale taal, en hoewel Sammy er bij is voor vertaling, blijft een echt gesprek een beetje lastig. Midden op het stoffige middenterrein tussen aan aantal huisjes staat een krakkemikkige voetbaltafel onder een boom. Kinderen spelen hier een wedstrijd. Wij vragen ze welke teams ze verbeelden. Het blijkt de interlandwedstijd tussen Ghana en Nigeria. Helaas blijkt na enige minuten dat Ghana het onderspit delft.

We lopen een klein rondje door de omgeving en maken foto’s en video-opnamen. Dit leidt tot hilariteit als we op een hoek een aantal onaangeklede kinderen tegenkomen, net gewassen. Ze worden door een paar volwassenen vlug hun huisje ingejaagd, onder luid gelach!
We bezoeken Africa Beach Hotel nog een keer, heerlijk rusten in de warme, zilte zeebries. We nemen een Espresso, die er goed ingaat. Tijdens de lunch vallen er zelfs een paar regendruppels, enige minuten lang. Te weinig om een echte bui te noemen, maar we hebben dus ook nog in de Ghanese regen gestaan. Na het eten lopen we nog een laatste keer een rondje over het strand en over de rotsen. Leuk om alle schelpen, krabbetjes, visjes, enz. te bewonderen.

In de middag wordt er voorbereid voor het Oudjaarsfeest. Dit feest is erg belangrijk in Ghana, van oudsher. Het is hier niet zo vanzelfsprekend om het nieuwe jaar te halen. Met zijn allen wordt het dus uitbundig gevierd als dit toch het geval is.

Luide zang en drum, dansen, dansen en nog eens dansen brengen ons in een sneltreinvaart van 20:30 uur tot middernacht, terwijl een uur eerder de Apps al zoemen en zoemen. In Nederland is het al 2016. Iedereen een gelukkig nieuwjaar!

Rond een uur of twee liggen we inmiddels toch behoorlijk verdwaasd en versleten op bed, wat een intens feestje in de warmte! Gelukkig is het voor iedereen de bedoeling om in de ochtend uit te slapen. Geen loeiende motoren van watertrucks en luid discussiërende inpakkers. We worden inderdaad op ons gemak wakker. Later inde dag rusten we nog wel een keer trouwens. De warmte is in dat opzicht toch ook best vermoeiend.

Dan is het tijd om in te pakken. We hebben een paar grote koffers, waarin nog weer tassen van anderen mee terug moeten, samen met al onze eigen bagage. Maar we hebben ook ruimte over omdat twee koffers met speelgoed en kleiding geleegd zijn.

We hebben nog een gezamenlijke lunch gepland met de Ntumy familie en alle meisjes van het project. Dit doen we aan een lange tafel in de eetzaal, heel gezellig. Voor het eten geven we de lange slingers, die kinderen in Hoogeveen gemaakt hebben voor hen. Als het eten op is en we zelfs nog ijs gaan krijgen, hebben we nog een persoonlijk cadeautje voor de meisjes. Het is maar een klein notitieblokje, maar we hebben hun namen er op geschreven, met de betekenis van hun naam. Dit wordt bijzonder gewaardeerd! Als je (bijna) nooit een persoonlijk cadeautje hebt ontvangen, is het wel heel speciaal als dat toch gebeurt! Nog een hele tijd na het eten zitten sommigen nog met het boekje in de hand geklemd, of te lezen wat wij er in schreven. Zo blijkt maar weer eens, dat geluk in kleine dingen kan zitten (om aan het eind zo nog maar even de moraalridder uit te hangen!).

We maken nog groepsfoto’s en gaan dan verder aan het werk om een fotopresentatie te maken, die we in de avond gaan laten zien. Een greep uit alle foto’s om de twee weken die we samen met hen hadden vanavond op het scherm te bekijken. Meteen de mooie herinneringen samen delen. Daarna zullen we ook min of meer afscheid nemen. Morgen vertrekken we redelijk vroeg. We zullen iedereen nog wel zien, maar veel tijd is er dan niet meer. Gelukkige maar, denken wij dan, dan hoeven we dat vervelende afscheid niet te lang te beleven. Niks aan, afscheid.

Over afscheid gesproken, dit zal ook het einde zijn van dit verslag van onze reis. Over niet al te lange tijd zijn we weer thuis met onze drie geliefde jongens en omringd door jullie allen. En snel genoeg, vanaf maandag al, zal de routine ons weer meenemen zonder mededogen. Werk, gastkinderen, school, sport, noem het maar op!

Bedankt voor het lezen en voor de reacties, tot spoedig!