De dagen tussen Kerst en Oud en Nieuw
Blijf op de hoogte en volg Eric en Krista
30 December 2015 | Ghana, Takoradi
In de afgelopen dagen hebben we best wel een beetje last gehad van da Harmattan. Voor de ervaren Ghana-gangers een bekend verschijnsel. Wikipedia zegt hierover: “De harmattan is een droge en stoffige wind ten zuiden van de Sahara in de richting van de Golf van Guinee tussen november en maart. Als de wind over de woestijn gaat neemt hij kleine stofdeeltjes (tussen 0,5 en 10 micrometer) op. Als de wind sterk genoeg is, kan hij stof en zand tot in Zuid-Amerikablazen[bron?]. In sommige West-Afrikaanse landen beperkt de grote hoeveelheid stof in de lucht de zichtbaarheid en verdwijnt de zon voor meerdere dagen, vergelijkbaar met een hevige mist.”
De wind die met de Harmattan komt zorgt voor een verfrissend briesje en dat is heerlijk, maar het stof voel je soms in je keel, op je lippen, etc. Mensen kunnen er ook ziek van worden. Wij zitten aan de kust en daarom is het bij ons niet zo intens volgens Sammy. Toch hebben wijzelf soms wel een beetje last van het irriterende stof in luchtwegen, etc.
Het afscheid nadert eigenlijk alweer. De meisjes zeggen dat dit veel te snel is, en eerlijk gezegd, voor ons is dat ook zo. Je leert elkaar kennen, ziet dat ze genieten van de aandacht en interesse, die ze vaak tekort kwamen, en raakt dus ook ondanks de korte tijd aan elkaar gehecht. Dit zal in het komende weekend dus abrupt beëindigd worden. Nou ja, in onze gedachten stellen we het nog maar even uit!
Dinsdagochtend hadden we een meeting met Sammy en Lucy. Vragen namens zowel het bestuur van de Andreas Manna Stichting als van Sammy en Lucy zelf uitgewisseld om straks in Hoogeveen weer aan het bestuur terug te koppelen. Ondanks alle media die we tegenwoordig hebben voor communicatie, blijft het persoonlijk gesprek toch het fijnst! We hebben lang gepraat en dus nog veel huiswerk (om uit te werken!)
In de middag hebben we Florence bezocht. Nee, niet Florence Naduk! Deze Florence heeft een paar jaar geleden de opleiding tot kleermaakster gevolgd op het project en is nog steeds werkzaam bij haar ‘madam’, degene die haar het vak leerde. Ze werkt in het centrum van Takoradi en was bezig met een verpleegstersuniform. Tijdens haar opleiding raakte ze in verwachting (zo gaan die dingen soms en in Ghana wel meer dan eens), maar haar madam liet haar toch haar opleiding afmaken. Heel fijn, want terwijl haar moeder overdag oppast, kan Florence geld verdienen om samen van rond te komen.
Op het project bleek ’s middags dat alle meisjes in de kapsteropleiding zonder overleg een ‘vrije middag’ hadden gepland. De lerares stond alleen in de salon. Hier hebben we met elkaar uitgebreid over gepraat tijdens de dagelijkse bijeenkomst tussen 7 en 8. Deze meiden zijn zo weinig gewend qua structuur, vooruitdenken, plannen, etc. De boodschap moet herhaald, herhaald en herhaald worden. Soms worden meisjes weggestuurd of blijven ze zelf weg. Zelfs basale regels van het project (voor ons heel normaal, maar voor hen een gebrek aan vrijheid, want nooit regels gehad) kunnen dus teveel zijn. Dit is beslist niet altijd gemakkelijk voor Sammy en Lucy. Gelukkig zijn er ook die heel ijverig en trouw zijn!
Terwijl we nog bij elkaar waren kwamen de honden ons storen. Althans twee van de drie, al huilend en piepend! Na het nodige gedoe leken ze ons naar de poort te willen leiden.
Toen de metalendeur werd opengedaan, bleek de derde hond per ongeluk buitengesloten te zijn. De beveiliger was achterop het terrein en had niets gemerkt. De honden waren helemaal blij herenigd te zijn.
De oudste van de drie honden, Lion is in verwachting en deed de hele dag een beetje apart. Inmiddels weten we waarom, vanochtend (30-12) bleek ze een nest met 5 jongen te hebben. Ze had heel mooi een beschutte plek gezocht tussen de plantainbomen. Sammy wilde haar een betere plek geven (in de schaduw van het huis) en nam de jongen mee. Al klagend en jammerend ging zij ook mee, bang om haar pups kwijt te raken, maar inmiddels is de nieuwe plek helemaal haar thuis geworden!
Vanmiddag hebben we Busua bezocht met de hele familie Ntumy. Busua is een plaats zo’n 35 kilometer van Takoradi. Hier hebben Sammy en Lucy ooit gewoond, maar eerlijk is eerlijk, we zijn vooral gericht op het mooie strand. We zitten samen om een overdekt terras, uit de brandende zon en met een heerlijke warme bries, eten spicy chicken of gegrilde vis en doen het lekker rustig aan. Na de maaltijd gaan wij met de vier kinderen een eind het strand op, spelen wat met een bal wijzelf wandelen uiteindelijk nog een stuk op en neer over het strand.
Onderweg van en naar Busua zien we een heel dubbel beeld. Het is duidelijk dat er veel bedrijvigheid en ontwikkeling is; zelfs grote bedrijfspanden zijn hier geplaatst. Tussenin wonen de mensen nog steeds in erbarmelijke hutjes. Zoals al eerder geschreven, de welvaart neemt toe, maar is duidelijk niet voor iedereen.
De wind die met de Harmattan komt zorgt voor een verfrissend briesje en dat is heerlijk, maar het stof voel je soms in je keel, op je lippen, etc. Mensen kunnen er ook ziek van worden. Wij zitten aan de kust en daarom is het bij ons niet zo intens volgens Sammy. Toch hebben wijzelf soms wel een beetje last van het irriterende stof in luchtwegen, etc.
Het afscheid nadert eigenlijk alweer. De meisjes zeggen dat dit veel te snel is, en eerlijk gezegd, voor ons is dat ook zo. Je leert elkaar kennen, ziet dat ze genieten van de aandacht en interesse, die ze vaak tekort kwamen, en raakt dus ook ondanks de korte tijd aan elkaar gehecht. Dit zal in het komende weekend dus abrupt beëindigd worden. Nou ja, in onze gedachten stellen we het nog maar even uit!
Dinsdagochtend hadden we een meeting met Sammy en Lucy. Vragen namens zowel het bestuur van de Andreas Manna Stichting als van Sammy en Lucy zelf uitgewisseld om straks in Hoogeveen weer aan het bestuur terug te koppelen. Ondanks alle media die we tegenwoordig hebben voor communicatie, blijft het persoonlijk gesprek toch het fijnst! We hebben lang gepraat en dus nog veel huiswerk (om uit te werken!)
In de middag hebben we Florence bezocht. Nee, niet Florence Naduk! Deze Florence heeft een paar jaar geleden de opleiding tot kleermaakster gevolgd op het project en is nog steeds werkzaam bij haar ‘madam’, degene die haar het vak leerde. Ze werkt in het centrum van Takoradi en was bezig met een verpleegstersuniform. Tijdens haar opleiding raakte ze in verwachting (zo gaan die dingen soms en in Ghana wel meer dan eens), maar haar madam liet haar toch haar opleiding afmaken. Heel fijn, want terwijl haar moeder overdag oppast, kan Florence geld verdienen om samen van rond te komen.
Op het project bleek ’s middags dat alle meisjes in de kapsteropleiding zonder overleg een ‘vrije middag’ hadden gepland. De lerares stond alleen in de salon. Hier hebben we met elkaar uitgebreid over gepraat tijdens de dagelijkse bijeenkomst tussen 7 en 8. Deze meiden zijn zo weinig gewend qua structuur, vooruitdenken, plannen, etc. De boodschap moet herhaald, herhaald en herhaald worden. Soms worden meisjes weggestuurd of blijven ze zelf weg. Zelfs basale regels van het project (voor ons heel normaal, maar voor hen een gebrek aan vrijheid, want nooit regels gehad) kunnen dus teveel zijn. Dit is beslist niet altijd gemakkelijk voor Sammy en Lucy. Gelukkig zijn er ook die heel ijverig en trouw zijn!
Terwijl we nog bij elkaar waren kwamen de honden ons storen. Althans twee van de drie, al huilend en piepend! Na het nodige gedoe leken ze ons naar de poort te willen leiden.
Toen de metalendeur werd opengedaan, bleek de derde hond per ongeluk buitengesloten te zijn. De beveiliger was achterop het terrein en had niets gemerkt. De honden waren helemaal blij herenigd te zijn.
De oudste van de drie honden, Lion is in verwachting en deed de hele dag een beetje apart. Inmiddels weten we waarom, vanochtend (30-12) bleek ze een nest met 5 jongen te hebben. Ze had heel mooi een beschutte plek gezocht tussen de plantainbomen. Sammy wilde haar een betere plek geven (in de schaduw van het huis) en nam de jongen mee. Al klagend en jammerend ging zij ook mee, bang om haar pups kwijt te raken, maar inmiddels is de nieuwe plek helemaal haar thuis geworden!
Vanmiddag hebben we Busua bezocht met de hele familie Ntumy. Busua is een plaats zo’n 35 kilometer van Takoradi. Hier hebben Sammy en Lucy ooit gewoond, maar eerlijk is eerlijk, we zijn vooral gericht op het mooie strand. We zitten samen om een overdekt terras, uit de brandende zon en met een heerlijke warme bries, eten spicy chicken of gegrilde vis en doen het lekker rustig aan. Na de maaltijd gaan wij met de vier kinderen een eind het strand op, spelen wat met een bal wijzelf wandelen uiteindelijk nog een stuk op en neer over het strand.
Onderweg van en naar Busua zien we een heel dubbel beeld. Het is duidelijk dat er veel bedrijvigheid en ontwikkeling is; zelfs grote bedrijfspanden zijn hier geplaatst. Tussenin wonen de mensen nog steeds in erbarmelijke hutjes. Zoals al eerder geschreven, de welvaart neemt toe, maar is duidelijk niet voor iedereen.
-
31 December 2015 - 08:53
Wilma:
Zo het einde van de reis komt al weer in zicht, dat gaat echt supersnel hoor! Jullie hebben een mooi programma met af en toe rust en dat prachtige strand in Busua. De gesprekken zijn intensief, maar gelukkig is het Engels wel vertrouwd voor jullie.
Die harmattan hebben wij ook eens meegemaakt daar, vreselijk wat een mist van stof. Het vult inderdaad de lucht en de zon is amper te zien.
Mooie jongeren zijn die kinderen van Sammy en Lucy geworden! Ook weer mooie foto's trouwens.
Nog veel genieten daar de laatste dagen en doe iedereen de groetjes!
-
31 December 2015 - 08:56
Gerja Everts:
De tijd vliegt inderdaad. Voor je het weet is het afscheid alweer daar. Maak er een mooi afscheid van en geniet geniet geniet nog even van al het moois daar -
31 December 2015 - 09:27
Astrid:
Dank voor weer een mooi verslag vergezeld met mooie plaatjes. Inderdaad nog een paar dagen, dan komen jullie weer terug in het welvarende westen en word je hier weer opgeslokt door de orde van de dag. Jammer dat er dan een einde is gekomen aan het genieten van zon, zee, strand en het contact met elkaar daar. Maar voor ons fijn om jullie weer met een dikke knuffel te begroeten. Liefs As xx -
31 December 2015 - 09:53
Henk:
Ja, dat tref je niet. Het lijkt op onze mist, maar alles is stof. Ook slecht voor apparaten als computers, videocamera's etc.. Want het fijne stof gaat overal inzitten. Het lijkt een beetje op de Franse Mistral, maar daar weet je dat het na een paar dagen over is...
De verdeling van de welvaart is inderdaad ook in Afrika een probleem. In Nederland doet men z'n uiterste best om een eerlijke verdeling ongedaan te maken. Eén van de vijf rijkste landen van de wereld, maar wat hebben we het zwaar met graaien en het geld op één hoop vegen. Zoals ze het daar zwaar hebben om het juist van die ene hoop af te krijgen een te delen met de weduwe in de hut met haar kinderen.
Fijn dat jullie ook tijd hebben genomen om wat zaken bespreekbaar te maken namens het bestuur. Dat was nu en dan beslist niet gemakkelijk, maar jullie hebben uitstekend stand gehouden.
Fijn ook om te zien dat er ondertussen tijd is genomen om wat te genieten op de stranden van Takoradi en die van Busua. Ga nog even door met genieten... -
31 December 2015 - 10:55
Ineke:
Wat gaat de tijd snel zeg. Geniet er nog maar even van. Een boeiende reis hebben jullie, fijn dat we zo mee mogen leven door jullie verhalen en foto's.
Dikke knuffel voor iedereen. -
31 December 2015 - 11:10
Roland Den Haan:
Een mooie verhalende schets van het leven en de ervaringen in Ghana. Een goede thuisreis. -
01 Januari 2016 - 12:07
Elise:
Klinkt niet prettig al dat stof...Fijn dat de meiden zo genieten van jullie aanwezigheid.
We zien naar jullie uit!! Groetjes, Elise
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
