Maandag en Dinsdag
Blijf op de hoogte en volg Eric en Krista
22 December 2015 | Ghana, Takoradi
Inmiddels is de maandag voorbij en een groot deel van de dinsdag. Wat we gedaan hebben: inderdaad zijn we met Sammy Takoradi ingegaan om geld te wisselen en telefoonkaarten te kopen/activeren. Wij hadden telefoonkaarten meegekregen uit Nederland. Deze SIM-kaarten zijn in Ghana bruikbaar met lokaal tegoed en tegen lokale tarieven, terwijl je telefoonnummer en andere zaken hetzelfde blijft. Handig dus, want nu kunnen we bijvoorbeeld via WhatsApp in contact blijven.
In Takoradi is het op elk moment een drukte van jewelste. Opvallend is dat het hele spectrum van traditioneel Afrikaans tot volledig verwesterd allemaal letterlijk en figuurlijk door elkaar loopt. Vooral de bedrijvigheid valt op: overal wordt gebouwd (en trouwens ook tijdelijk weer gestopt met bouwen), overal vindt verkoop plaats. In grote winkels en supermarkten, in stalletjes langs de weg en met een grote teil of doos op het hoofd tussen de stilstaande en weer optrekkende auto’s bij de verkeerslichten. Bij deze laatste verkopers is echt van alles te koop: gefrituurde plantain, water in zakjes, brood, toiletpapier, schoenen, telefoonkaarten, zonnebrillen en zelfs wintermutsen!
In de middag rusten we wat uit, een stevig middagdutje! Aansluitend stellen we met Sammy en Lucy het programma voor de komende dagen min of meer vast, wij verklappen nog niets!
We ontmoeten ook nog de moeder van Francis. Hij is een trouwe bezoeker op het project en een geweldige danser. Zijn ouders hebben onvoldoende middelen om hem naar school te kunnen laten gaan. Er wordt gevraagd naar mogelijkheden om daarin te voorzien.
Na het avondeten, een bruin Ghanees broodje met Nederlandse kaas, gaan we de avondstudie doen. Elke avond van 7 tot 8 leren de meiden een verhaal uit de Bijbel. Deze keer zijn we begonnen met het opschrijven van alle namen. Iedereen heeft zijn eigen naam op een groot vel geschreven. Dit helpt ons alvast, omdat het best lastig is om alle namen zomaar goed te onthouden!
Niet lang na het sluiten (inmiddels al tegen negenen), gaan we naar onze kamers. We gaan op tijd slapen, heerlijk uitrusten. Naar het schijnt is ’s nachts de stroom nog uitgevallen. Hierdoor werkte de ventilator aan het plafond niet meer en werd het behoorlijk warm in de slaapkamer. Terwijl Krista overwoog een koude douche te nemen, snurkte Eric gewoon onverstoord verder.
Op de dinsdag gaan we na het ontbijt eerst rond over het complex. We maken overal foto’s en videobeelden. De gebouwen komen er op, en meiden in de opvang, de medewerkers van de waterproductie en Sammy en Lucy zelf. Voor degenen die zich afvroegen of Lucy er nog wel is, hebben we haar foto bijgevoegd. Op de vraag of ze willen poseren zegt Sammy dat hij zichzelf niet zo fotogeniek vindt. Wij zeggen juist altijd blij te worden van hun foto’s. Sammy antwoordt: ‘on pictures of myself I find that I look like a mad cow!’, gevolgd door een enorme schaterlach! We liggen allemaal in een deuk.
Tegen het einde van de ochtend worden we door de chauffeur naar het Africa Beach Hotel gebracht, een soort mini-resort. Hier rusten we een paar uurtjes. Eric neemt nog een voorzichtige duik, want de zee is wild.
Als we terugkomen, rijden we dwars door één van de aangelegen arme dorpen. De weg is onverhard. Het heeft al een tijdje niet geregend en dus waait het fijne rode stof echt OVERAL! Hiervoor zou het fijn zijn als het even regent, maar bij regen veranderen de onverharde wegen in glijbanen met modderplassen. Als ik de chauffeur vraag, wat hij liever heeft, regen of droogte, kan hij dan ook geen keuze maken!
Vlak bij het project zien we een klein kindje hard vooruit rennen. Het blijkt één van de kindjes van Mpatado te zijn, die de anderen gaat vertellen dat we eraan komen. Ze staan al te wachten en juichen als we binnenrijden, op één kleintje na. Ze is bang voor die grote witte mensen. Zelfs als alle kinderen om Krista heen zitten, blijft zij veilig op twee meter afstand staan.
We gaan wat met een springtouw en stoepkrijt in de weer, ze verbazen zich over ons haar, we maken wat lol en zingen een paar liedjes. Dan gaan we naar binnen, en de kinderen weer naar huis, blij geworden!
In Takoradi is het op elk moment een drukte van jewelste. Opvallend is dat het hele spectrum van traditioneel Afrikaans tot volledig verwesterd allemaal letterlijk en figuurlijk door elkaar loopt. Vooral de bedrijvigheid valt op: overal wordt gebouwd (en trouwens ook tijdelijk weer gestopt met bouwen), overal vindt verkoop plaats. In grote winkels en supermarkten, in stalletjes langs de weg en met een grote teil of doos op het hoofd tussen de stilstaande en weer optrekkende auto’s bij de verkeerslichten. Bij deze laatste verkopers is echt van alles te koop: gefrituurde plantain, water in zakjes, brood, toiletpapier, schoenen, telefoonkaarten, zonnebrillen en zelfs wintermutsen!
In de middag rusten we wat uit, een stevig middagdutje! Aansluitend stellen we met Sammy en Lucy het programma voor de komende dagen min of meer vast, wij verklappen nog niets!
We ontmoeten ook nog de moeder van Francis. Hij is een trouwe bezoeker op het project en een geweldige danser. Zijn ouders hebben onvoldoende middelen om hem naar school te kunnen laten gaan. Er wordt gevraagd naar mogelijkheden om daarin te voorzien.
Na het avondeten, een bruin Ghanees broodje met Nederlandse kaas, gaan we de avondstudie doen. Elke avond van 7 tot 8 leren de meiden een verhaal uit de Bijbel. Deze keer zijn we begonnen met het opschrijven van alle namen. Iedereen heeft zijn eigen naam op een groot vel geschreven. Dit helpt ons alvast, omdat het best lastig is om alle namen zomaar goed te onthouden!
Niet lang na het sluiten (inmiddels al tegen negenen), gaan we naar onze kamers. We gaan op tijd slapen, heerlijk uitrusten. Naar het schijnt is ’s nachts de stroom nog uitgevallen. Hierdoor werkte de ventilator aan het plafond niet meer en werd het behoorlijk warm in de slaapkamer. Terwijl Krista overwoog een koude douche te nemen, snurkte Eric gewoon onverstoord verder.
Op de dinsdag gaan we na het ontbijt eerst rond over het complex. We maken overal foto’s en videobeelden. De gebouwen komen er op, en meiden in de opvang, de medewerkers van de waterproductie en Sammy en Lucy zelf. Voor degenen die zich afvroegen of Lucy er nog wel is, hebben we haar foto bijgevoegd. Op de vraag of ze willen poseren zegt Sammy dat hij zichzelf niet zo fotogeniek vindt. Wij zeggen juist altijd blij te worden van hun foto’s. Sammy antwoordt: ‘on pictures of myself I find that I look like a mad cow!’, gevolgd door een enorme schaterlach! We liggen allemaal in een deuk.
Tegen het einde van de ochtend worden we door de chauffeur naar het Africa Beach Hotel gebracht, een soort mini-resort. Hier rusten we een paar uurtjes. Eric neemt nog een voorzichtige duik, want de zee is wild.
Als we terugkomen, rijden we dwars door één van de aangelegen arme dorpen. De weg is onverhard. Het heeft al een tijdje niet geregend en dus waait het fijne rode stof echt OVERAL! Hiervoor zou het fijn zijn als het even regent, maar bij regen veranderen de onverharde wegen in glijbanen met modderplassen. Als ik de chauffeur vraag, wat hij liever heeft, regen of droogte, kan hij dan ook geen keuze maken!
Vlak bij het project zien we een klein kindje hard vooruit rennen. Het blijkt één van de kindjes van Mpatado te zijn, die de anderen gaat vertellen dat we eraan komen. Ze staan al te wachten en juichen als we binnenrijden, op één kleintje na. Ze is bang voor die grote witte mensen. Zelfs als alle kinderen om Krista heen zitten, blijft zij veilig op twee meter afstand staan.
We gaan wat met een springtouw en stoepkrijt in de weer, ze verbazen zich over ons haar, we maken wat lol en zingen een paar liedjes. Dan gaan we naar binnen, en de kinderen weer naar huis, blij geworden!
-
22 December 2015 - 20:08
Wilma:
Zo die Eric kan snurken in de hitte! Knap hoor, ik begrijp de koude douche heel goed Krista. Het kan er zo heet zijn zonder de ventilator.
Wat is die Francis een mooie kerel geworden! Prachtig om de foto's te zien van alle bekende gezichten en vooral die van Lucy. Geef haar een dikke knuffel! Geniet van al het goede daar.
Tot het volgende verhaal, of WhatsApp :-) -
22 December 2015 - 20:27
Elise:
Super om zo alles mee te beleven en mooie foto's! -
23 December 2015 - 08:51
Astrid:
Al helemaal opgenomen in Afrikasferen lees ik. Leuk zeg! Ha ha die Sammy ...a mad cow, maar dan wel een hele leuke :-). En dan Lucy ook voor ons weer van de partij ha ha. Wat zijn het toch prachtige mensen. Mooi te horen over Francis, die heeft er dus echt iets voor over om steeds maar weer een eind te lopen om te komen. Mooie berichten... Mooie foto's. Geniet maar lekker! Liefs x -
23 December 2015 - 12:37
Henk:
Even voor mijn duidelijkheid: gefrituurde plantain is toiletpapier? Mooi dat die straatverkopers ook handelen in zonnebrillen, kan ieder heet daar van de zonnige kant zien, ook zodra ze wintermutsen opzetten. Waarom mogen wij het programma niet kennen? Zitten jullie soms alleen maar aan het strand? Krsta, je moet Eric een koude douche geven zodra hij jou met snurken uit de slaap houdt. Na, wie vroeg zich nou af of Lucy er nog wel was? Wat is er met jullie haar aan de hand? Nou, hoor het graag... -
23 December 2015 - 17:14
Els Bekker:
Ha, dat wordt weer genieten van jullie verhalen en foto's. Fijn dat de kinderen zo blij zijn als jullie komen. Jullie hebben toch zeker wel wintermutsen gekocht? Het is hier zóóó koud:-)
Geniet maar van alle moois!
liefs, Hans en Els -
23 December 2015 - 19:46
Mariëtte:
Heerlijk jullie verhaal te lezen en foto's te zien. Alsof ik er weer ben, erg leuk! Ben benieuwd naar de rest van het programma. Veel plezier!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
