Eerste paar dagen
Blijf op de hoogte en volg Eric en Krista
21 December 2015 | Nederland, Hoogeveen
Zaterdag 19 december. Ongeveer 9:30 uur rijden we weg samen met onze drie jongens uit Hoogeveen, richting Amsterdam. Voorbij de afslag van Zuidwolde en Echten wachten we Gerja en Peter op. Gerja zorgt deze twee weken voor de kinderen en zij rijden mee voor het afscheid op Schiphol.
Op Schiphol is het druk als altijd, maar zonder verdere bijzonderheden kunnen we inchecken en daarna afscheid nemen. Een paar traantjes links en rechts en dan gaan wij richting de gate, de anderen weer naar Hoogeveen.
Onze gate ligt verstopt, helemaal aan het eind van de gang. Hier aangekomen lijkt het alsof we al in Afrika zijn: naast een paar verdwaalde witte reizigers alleen maar Ghanezen!
Het vliegtuig was een half uur en vertraagd en als we allemaal binnen zijn, moeten we nog een half uur wachten, omdat een paar mensen niet komen opdagen. Hun bagage is wel gebracht en die moet eerst weer uit het ruim.
Na een rustige vlucht landen we uiteindelijk om ongeveer kwart over acht ’s avonds (lokale tijd) op het vliegveld in Accra. We wachten behoorlijk lang op onze koffers. Dan op naar de uitgang! Het is 28 graden en heerlijk plakkerig. Meteen buitengekomen, zien we Sammy. Met zijn onafscheidelijke stralende lach verwelkomt hij ons.
Intussen is één van de medewerkers (compleet in pak) van het vliegveld ongevraagd meegelopen, heeft één van onze bagagewagentjes overgenomen en geleidt ons naar de bus van Sammy. Voor deze laatste gastvrijheid moet natuurlijk wel betaald worden! Als Sammy weg is om voor het parkeren te betalen dringt de man bij ons aan om hem iets te geven. Wij hebben nog geen cedi’s kunnen wisselen en dus hebben we niks voor hem. We zeggen dat we eerst met Sammy willen overleggen. Dan zegt hij: dat heb ik al gedaan en het was okay. Later blijkt dat hij met Sammy intussen het omgekeerde spelletje heeft gespeeld: hij vertelt Sammy dat wij hebben toegezegd dat als Sammy de man betaalt, wij hem dat in Takoradi zullen vergoeden! Natuurlijk trapt ook Sammy daar niet in, maar we hebben er later nog smakelijk om gelachen!
Na een goede nacht en prima ontbijt in het GILLBT-gasthuis rijden we via de campus van de University of Ghana naar Takoradi. Hier halen we Rejoice, de oudste dochter van Sammy en Lucy, op. Zij is de kerstvakantie thuis, net als de andere drie kinderen. Het wordt dus een gezellige drukte. Sammy zegt: als ze thuis zijn is er veel lawaai en eten ze het huis leeg!
Het is niet zo heel druk onderweg. Sammy is blij om op zondag te reizen, het gaat een stuk voorspoediger. Aan de kant van de weg is het één lange rij van loze beloften: smartphones, luxe auto’s en ‘profeten’ strijden om voorrang met hun reclameborden!
Ruim halverwege stoppen we voor een heerlijke lunch bij Biriwa Beach Hotel voor een Ghanese maaltijd: Jollof Rice en Mixed Fish. Na een paar minuten over het strand te hebben gewandeld, reizen we verder. Sammy koopt nog een watermeloen en ananas voor thuis en dan rijden we Takoradi binnen.
Op het project staan de jonge kinderen en de meisjes al klaar en met veel zingen en drums worden we welkom geheten, wauw! We krijgen nauwelijks gelegenheid om uit te stappen, ze vliegen de bus in om ons te omhelzen!
Dan gaan ze er met onze koffers op sleep, Emefa als eerste. Ze past bijna zelf in de koffer, maar draagt de koffer als een sterke man, op haar hoofd welteverstaan!
Inmiddels is het tegen de avond. We eten met Sammy en Lucy wat plantain bread (bananenbrood) en een salade van het vers gekochte fruit. Dan gaan we naar de grote zaal, waar een mooie welkomstslinger hangt. Sammy heet ons officieel welkom en er komt zoveel enthousiasme dat we een beetje verlegen worden!
We laten een video met begroetingen zien via de beamer van Sammy en Lucy. De meiden juichen elke keer als ze iemand herkennen! Daarna wordt er weer flink gedanst. In stilte voelen we ons stijve harken en we klappen mee, terwijl we ons verstoppen achter onze camera’s.
Als het programma afgelopen is, gaan we nog wat ordenen in onze kamer en wat lezen. Eric blijft nog een tijdje buiten om met de meiden te kletsen.
Omstreeks 22:00 uur is het helemaal stil op het project. Iedereen slaapt, want om 5 uur wordt iedereen weer wakker. De meiden hebben eerst een bidstond en daarna hun taken. Ook de waterverkopers beginnen vroeg, zodat ze voorsprong hebben op andere verkopers. En inderdaad, om 4:45 uur worden we wakker van de eerste vrachtauto met water die vertrekt. Toch draaien we ons nog een keertje om.
Vandaag geld wisselen en een telefoonkaart kopen (voor WhatsApp, etc.). Verder blijven we lekker rustig op het project.
Op Schiphol is het druk als altijd, maar zonder verdere bijzonderheden kunnen we inchecken en daarna afscheid nemen. Een paar traantjes links en rechts en dan gaan wij richting de gate, de anderen weer naar Hoogeveen.
Onze gate ligt verstopt, helemaal aan het eind van de gang. Hier aangekomen lijkt het alsof we al in Afrika zijn: naast een paar verdwaalde witte reizigers alleen maar Ghanezen!
Het vliegtuig was een half uur en vertraagd en als we allemaal binnen zijn, moeten we nog een half uur wachten, omdat een paar mensen niet komen opdagen. Hun bagage is wel gebracht en die moet eerst weer uit het ruim.
Na een rustige vlucht landen we uiteindelijk om ongeveer kwart over acht ’s avonds (lokale tijd) op het vliegveld in Accra. We wachten behoorlijk lang op onze koffers. Dan op naar de uitgang! Het is 28 graden en heerlijk plakkerig. Meteen buitengekomen, zien we Sammy. Met zijn onafscheidelijke stralende lach verwelkomt hij ons.
Intussen is één van de medewerkers (compleet in pak) van het vliegveld ongevraagd meegelopen, heeft één van onze bagagewagentjes overgenomen en geleidt ons naar de bus van Sammy. Voor deze laatste gastvrijheid moet natuurlijk wel betaald worden! Als Sammy weg is om voor het parkeren te betalen dringt de man bij ons aan om hem iets te geven. Wij hebben nog geen cedi’s kunnen wisselen en dus hebben we niks voor hem. We zeggen dat we eerst met Sammy willen overleggen. Dan zegt hij: dat heb ik al gedaan en het was okay. Later blijkt dat hij met Sammy intussen het omgekeerde spelletje heeft gespeeld: hij vertelt Sammy dat wij hebben toegezegd dat als Sammy de man betaalt, wij hem dat in Takoradi zullen vergoeden! Natuurlijk trapt ook Sammy daar niet in, maar we hebben er later nog smakelijk om gelachen!
Na een goede nacht en prima ontbijt in het GILLBT-gasthuis rijden we via de campus van de University of Ghana naar Takoradi. Hier halen we Rejoice, de oudste dochter van Sammy en Lucy, op. Zij is de kerstvakantie thuis, net als de andere drie kinderen. Het wordt dus een gezellige drukte. Sammy zegt: als ze thuis zijn is er veel lawaai en eten ze het huis leeg!
Het is niet zo heel druk onderweg. Sammy is blij om op zondag te reizen, het gaat een stuk voorspoediger. Aan de kant van de weg is het één lange rij van loze beloften: smartphones, luxe auto’s en ‘profeten’ strijden om voorrang met hun reclameborden!
Ruim halverwege stoppen we voor een heerlijke lunch bij Biriwa Beach Hotel voor een Ghanese maaltijd: Jollof Rice en Mixed Fish. Na een paar minuten over het strand te hebben gewandeld, reizen we verder. Sammy koopt nog een watermeloen en ananas voor thuis en dan rijden we Takoradi binnen.
Op het project staan de jonge kinderen en de meisjes al klaar en met veel zingen en drums worden we welkom geheten, wauw! We krijgen nauwelijks gelegenheid om uit te stappen, ze vliegen de bus in om ons te omhelzen!
Dan gaan ze er met onze koffers op sleep, Emefa als eerste. Ze past bijna zelf in de koffer, maar draagt de koffer als een sterke man, op haar hoofd welteverstaan!
Inmiddels is het tegen de avond. We eten met Sammy en Lucy wat plantain bread (bananenbrood) en een salade van het vers gekochte fruit. Dan gaan we naar de grote zaal, waar een mooie welkomstslinger hangt. Sammy heet ons officieel welkom en er komt zoveel enthousiasme dat we een beetje verlegen worden!
We laten een video met begroetingen zien via de beamer van Sammy en Lucy. De meiden juichen elke keer als ze iemand herkennen! Daarna wordt er weer flink gedanst. In stilte voelen we ons stijve harken en we klappen mee, terwijl we ons verstoppen achter onze camera’s.
Als het programma afgelopen is, gaan we nog wat ordenen in onze kamer en wat lezen. Eric blijft nog een tijdje buiten om met de meiden te kletsen.
Omstreeks 22:00 uur is het helemaal stil op het project. Iedereen slaapt, want om 5 uur wordt iedereen weer wakker. De meiden hebben eerst een bidstond en daarna hun taken. Ook de waterverkopers beginnen vroeg, zodat ze voorsprong hebben op andere verkopers. En inderdaad, om 4:45 uur worden we wakker van de eerste vrachtauto met water die vertrekt. Toch draaien we ons nog een keertje om.
Vandaag geld wisselen en een telefoonkaart kopen (voor WhatsApp, etc.). Verder blijven we lekker rustig op het project.
-
21 December 2015 - 18:40
Hetty:
Heerlijk zeg om jullie eerste belevenissen te lezen. Wat een warme begroeting hebben jullie ontvangen van de meiden en natuurlijk van het gezin. Geniet maar lekker van het warme zomerweer. Zie uit naar jullie volgend verslag.
Dikke knuffel en liefs. -
21 December 2015 - 18:55
Wilma:
Super om jullie verhaal u al te lezen! Mooi geschreven, we beleven het met jullie mee. Prachtig, die foto's erbij!
Groetjes aan iedereen daar! -
21 December 2015 - 19:05
Mariëtte :
Fijn dat jullie goed aangekomen zijn.
Super leuk om de bekende koppies van de meiden en de kleinere kinderen weer te zien! En natuurlijk die van Sammy en Rejoice ook :) -
21 December 2015 - 19:10
Gera:
Hallo Eric en Krista,
Het begint goed met al die geweldige lieve enthousiastelingen, de zee en het strand.
Een warme kerstgroet voor jullie en de wens dat jullie een geweldige fijne tijd mogen beleven met de Afrikaanse brada's en sista's.
Groet aan Sammy en Lucy. -
22 December 2015 - 00:34
Jeroen En Karen:
Wat een verhalen allemaal. En je bent er nog maar net. avontuur begint nu al.Super spannend!!geniet er van. En als we jullie niet meer een berichtje achter laten voor vrijdag dan wensen we jullie nu al een prettige kerst!! Xox -
22 December 2015 - 08:29
Henk:
Zo, dat gaat er flink tegenaan! Nu al een verslag. Duidelijk geen last van de hitte, ondanks de warme begroeting en de flitsende foto's met palmenstranden. Maar die komen waarschijnlijk uit jullie archief? Het lijkt alsof jullie er al langer zijn, als je zo naar de plaatjes kijkt. Ook leuk om de onbekende koppies van de meiden te zien, maar ik mis Lucy nog. Is ze nog wel op het project? In dat geval haar ook maar een lieve knuffel geven! ;-) -
22 December 2015 - 09:38
Astrid:
Leuk zeg om die koppies weer te zien. Het enthousiasme spat ervan af! Weer lekker meegenieten de komende twee weken. Fijn! Veel plezier en lieve groet aan allen! xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
